Saxofonist Efraïm Trujillo (Californië, 1960) woont al heel lang in Amsterdam en vormt daarom al jarenlang een essentieel onderdeel van de Nederlandse jazzscene. Hij speelde o.a. met de Ploctones, Fra Fra Sound, New Cool Collective, the Ob6essions en vele anderen. In 2014 richtte hij The Preacher Men op, een tenor-orgel groep met Rob Mostert op Hammond orgel en Chris Strik op drums. Het eerste album Preaching out loud verscheen in 2016, het album Blue uit 2018 kreeg de Edison publieksprijs en werd gekozen tot het beste bluesalbum in Jazzism. In 2019 verscheen Life at Bimhuis en nu is er “Royal Flush” zoals steeds op het Zennes label.

Tenor-orgel jazz behoort tot mijn “secret pleasures”, puriteinse jazzliefhebbers halen nogal vaak hun neus op, maar het opwindende geluid van een scheurende sax en een grommende Hammond met swingende slagwerk begeleiding kan mij nooit vervelen. Ook op “Royal Flush”gaan The Preacher Men er weer als vanouds stevig tegenaan. Van de zeven composities zijn er zes van de hand van Trujillo en een van Donald Byrd (Amen). We vallen gelijk met de neus in de boter met de opener “Music for Blueshorn” waarin Efraïm alle registers opentrekt ondersteund door de gorgelende hammond klanken van Mostert. “Amen” is een funky swinger, klinkt als zo’n gouwe ouwe Blue Note lp. “Swing like Eddie” is een identiek juweeltje van Ephraïm, een lekker thema dat uitermate geschikt is om er flink op los te gaan, wie zou die Eddie zijn, Eddie “Cleanhead” Vinson, Eddie Chamblee, nee ik denk eerder aan Eddie “Lockjaw” Davis die veel albums opnam met organiste Shirley Scott (o.a. The Eddie Lockjaw Davis Cookbook deel 1t/m4).

Titelnummer “Royal Flush” is met recht het hoogtepunt op dit album. Efraïm jaagt het tempo op in een tomeloze vaart waarna Mostert er nog een extra dot gas aan geeft en zo golft het op- en neer als in een toptennis wedstrijd. In “Sweet Tooth” wordt er wat gas teruggenomen waardoor het heerlijke brede geluid van Trujillo nog meer op de voorgrond treedt. Strik zorgt met forse klappen voor het nodige weerwerk, heerlijk. Indrukwekkend is “freedom Trail”, het klinkt als pure gospel, zowel Trujillo als Mostert weten te overtuigen met hun gevoelvolle statement, kippenvel ! Afgesloten wordt er met het lichtvoetige “Pacing”, natuurlijk ook weer uptempo. Het blijft genieten van dit geweldige trio.

Jan van Leersum.